ಬದುಕೆಂದಿಗೂ ರಿಕ್ತಹಸ್ತ!
ಕೊಡಬಂದ ಕೈಗಳಿಂದೇನೂ ಹೊರಡಲಿಲ್ಲ.
ಬದುಕು ಬೇಡಿದ್ದು ಆ ಕೈಗಳ ತಲುಪಲಿಲ್ಲ.

ಕರೆದದ್ದು ನಿನ್ನನೇ ಆದರೂ
ಬಂದೇ ಬರುವೆಯೆಂದಲ್ಲ.
ಚಕೋರ ದಿನವೂ ಕಾಯುತ್ತದೆ
ಹುಣ್ಣಿಮೆಯಂದಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ.

ಕಲ್ಪನೆಯ ಮಿಲನಕೆ
ಬಸಿರುಗಟ್ಟಿದ ಭಾವದೊಡಲಲಿ
ಮುತ್ತು ಮಿಸುಕಾಡಿದೆ.
ಇನ್ನೇನು ಹೊತ್ತೂ ಹಣ್ಣಾಗಲಿದೆ.
ಹೊರಡಲಿ ಅವ; ಅವಳು ಕಾದಿದ್ದಾಳೆ.
ಚಾಚಲಿ ಕಣ್ಣೆವೆ; ಸ್ವಪ್ನ ಸೃಜಿಸಲಿದ್ದಾಳೆ.

ನೀ ಪಾದಬೆಳೆಸುವ ತಾವಿಗೆ
ಹಾರಿಹೋಗಿಬಂದು ಮಾಡುತಿವೆ
ಮತ್ತೆಮತ್ತೆ ಪಾಪ!
ಗುಬ್ಬಿಯಿಂದ ಹದ್ದಿನವರೆಗೆಲ್ಲವಕೆ
ಕೋಗಿಲೆಯಾಗುವದೇ ಬಯಕೆ!
ವಸಂತವೂ ಬಂದುಹೋಯಿತು
ಮತ್ತೆಮತ್ತೆ ಪಾಪ!
ಉಳಿದೆಲ್ಲವೂ ನಳನಳಿಸಿದವು;
ಮಾವಿನದಷ್ಟೆ ಚಿಗುರಲಿಲ್ಲ ಒಂದೂ ಎಲೆ!

ಅರಿವಿನ ಹಾದಿಯುದ್ದಕು
ಕೈ ಹಿಡಿದು ನಡೆಸಿದ್ದು
ಮೊದಲ ಹೆಜ್ಜೆಗಳನು ಒಂದು ಅಪೇಕ್ಷೆ
ತೊದಲು ಹೆಜ್ಜೆಗಳನು ಒಂದು ನಿರೀಕ್ಷೆ
ನೋಡಿದೋ,
ಅಪ್ಪಿ ಪಾದ ಕ್ಷಣವೊಂದೊಂದರದೂ
ಒಪ್ಪಿ ಗುರುವೆಂದು
ಆಯುಸ್ಸಿನರ್ಧದಷ್ಟುದ್ದ ನಡೆದು
ಎಲ್ಲಿಗೂ ತಲುಪಲಾಗದ
ಈ ಸಬಲ ಹೆಜ್ಜೆಗಳನೆಳೆದೆಳೆದು
ಒಯ್ಯುತಿರುವುದೊಂದು ಉಪೇಕ್ಷೆ!

ಬಿರುಸಿಗೋ, ಬಣ್ಣಕೋ ದೂರವೇ ನಿಂತುಬಿಟ್ಟೆಯಲ್ಲಾ?
ನೆನಪಿರಲಿ; ನಾವಿರುವ ಲೋಕದಲ್ಲಿ
ಕಲ್ಲಿನಂತನಿಸುವ ಮೃದ್ವಂಗಿಗಳೂ ಇವೆ,
ಥೇಟ್ ಮುಳ್ಳಿನಂತೆ ಕಾಣುವ ಹೂವೂ ಇವೆ.

ಊದಿ ಊದಿ ಚುರುಕಾಗಿಸಿ ಚಳಿ ಕಾಯಿಸುವ ಲೋಕವೇ,
ಬೂದಿಯಡಿಯ ನಿಗಿನಿಗಿ ಕೆಂಡಕೂ ಗಾಯವಿದ್ದೀತಲ್ಲವೇ?

ನೀನಿರುವಾಗ ಒಮ್ಮೆ ಗರಿ, ನಾನೊಮ್ಮೆ ವೇಣು;

ಅವನ ತುಂಬು ಸಾನ್ನಿಧ್ಯ! 

ಇರದಾಗ ಒಮ್ಮೆ ರಾಧೆ, ನಾನೊಮ್ಮೆ ವ್ರಜದ ರೇಣು;

ಮತ್ತದೇ ವಿರಹ ವೈವಿಧ್ಯ!

  

ಅರೇ! ನನ್ನ ಜೊತೆಗಿದ್ದ ಅಷ್ಟೂ ಹೊತ್ತು
ನನ್ನ ಕುರುಹು ನಿನಗಂಟೀತೆಂದು ಭಯಪಟ್ಟು
ನಿನ್ನ ಮೈಯ್ಯುದ್ದಗಲಕೂ ಹುಡುಕುತಲೇ ಕಳೆದುಬಿಟ್ಟೆ!
ಕ್ಷಣಕಾಲ ಇತ್ತಲಿಣುಕಿದ್ದರೂ ಸಾಕಿತ್ತು.
ನಿನ್ನ ಕುರುಹು ನೀನಿತ್ತ ಮುತ್ತು
ಹಚ್ಚೆಯಾಗಿ ಅರಳಿದ್ದು ನನ್ನ ಹಣೆಯಲೇ ಇತ್ತು.